چرا من ؟

بنام خالق یگانه ومهربان

روز چهارشنبه 96/1/23 کارگاه آموزشی با موضوع : چرا من ؟ به دبیری آقای صالحی وآموزشگری آقای احمدی وخانم روستایی در شعبه ایوذر برگزارشد....

موضوع : چرا من ؟

سرکارخانم روستایی: چرامن؟موضوعی که خیلی ماروبه فکرفرومیبره !این سؤالی هست که اکثرماموقع ورودبه جمعیت وخیلی مواقع دیگرازخودمی پرسیدیم که چرامن همسریک فردمصرف کننده شدم؟چرافرزندمن دچاراعتیادشد؟واین چرامن؟تبدیل شدبه سؤالی درذهن همه ما....وقتی مدتی ازورودماودریافت آموزشهای مامی گذره به این مسئله واقف میشیم که خداوندبدون دلیل انسانی روخلق نکرده ،وقتی کلیدهای جمعیت یک به یک برایمان بازمیشوددریچه ای روشن درذهنمان گشوده خواهدشد،باورودبه کلید2(نیازوانگیزه انسان رابه سوی هدف سوق می دهد)یک تلنگردرذهن افرادزده میشه وکم کم حس می کنیم نیازبه این داریم که کمی حرکت کنیم،ناخودآگاه وقتی حرکت می کنیم راه برامون نمایان میشه،کم کم حس می کنیم بدون هدف نمی تونیم زندگی کنیم ونیازبه آموزش مثل شمعی وجودمون روروشن میکنه وکائنات هم دراین امربه ماکمک خواهندکرد،تصمیم میگیری راهت روادامه بدی واین چرامن؟را به(چرامن نه)تبدیل کنی،انسان اگرجستجونکنه اگرباهمه کاوش گران وهمه فلاسفه هم هم نشین باشه به موضوع واقعی که همان شناخت خویشتن خویش است نمیرسد،حس نیازدروجودهمه افرادهست پس مانیازبه دانستن مسائلی که درپیرامون ماهستندراداریم مثل نیازبه محبت،نیازبه مادیات و....وقتی چرامن؟تبدیل شدبه چرامن نه؟یک نیازواقعی پیدامی کنیم،نیازی که ماروبه خالق یکتانزدیک میکنه ،نیازپیدامی کنیم که کمک کنیم به یک همدرد؛چی میشه مدام درحال گلایه کردن هستیم وهستی راآن میدانیم که می بینیم!نه آن چه که هست،کاملامشخصه بی انگیزه وناامیدمی شویم وبه جای اینکه نیمه پرلیوان روببینیم نیمه خالیش رومیبینیم،بایدمثبت اندیش باشیم ومسائلی روکه دراطرافمون اتفاق می افته روبادیدبازومثبت بنگریم،این کلیدبه ماهشدارمی دهدهم امیدبه بازگشت وهم صعودوهم سقوط،یعنی اگرزمین خوردی دوباره بلند شو،اگرپیشرفت کردی مغرورنشوکه سقوط خواهی کرد،بدانیم که هدف ازآفرینش انسان هاناسپاسی نیست،خداوندبرای به وجودآوردن انسانهابهای سنگینی پرداخته ونیروی عظیمی دووجودتک تک افرادگذاشته وانسان راکه اشرف مخلوقات است به موجودی قادروتوانابه انجام هرکاری تبدیل کرده است ،مابرگزیده شدیم پس رسالتی راکه خداوندبرگردن مانهاده درست وصحیح درجهت مثبت ببریم که همان کمک به همدردانمان است

جناب اقای احمدی:من درگذشته وقبل ازدریافت آموزش وعدم آگاهی این چرامن ؟همیشه توی ذهنم بودوهمیشه شاکی وطلبکاربودم وباورنداشتم که خودم بارفتارهای اشتباهم زندگیم راخراب کردم وهمیشه عالم وآدم رامقصرمی دانستم وبالطبع بسیارناامیدونالان بودم،وقتی ورودپیداکردم بادریافت آموزشها وقبول واقعیت،متوجه شدم که دلیل شکست خوردن درزندگیم اشتباهات خودم بوده وکم کم ذهنم رابرای بدست آوردن موفقیت شستشودادم ودانستم  آموزش گرفتن فقط این نیست که فقط بشنوم وهیچ عملکردی نداشته باشم،چرامن؟زمانی ازذهنمون بیرون میره که اگرباشکستی مواجه شدیم باایستادگی ومقاومت دوباره شروع کنیم تابتوانیم دوباره پیروزشویم،زمانی که یک مادرنوزادی رادروجودخویش پرورش می دهدتمام سختیهای آن دوران راباجان ودل قبول می کندوچرامنی برایش بوجودنمی آیدزیرامی داند درنهایت حاصل همه سختیهایش پایانی ارزشمندوخوش است اگربدانیم درانتهای همه سختیهایمان موفقیتی که همان رهایی وپایداری است برایمان اتفاق می افتدباصبرواستقامت بیشتردراین راه قدم برداشته وچرامن؟رادرجهت مثبت سوق میدهیم.